البرادعی، دیوانگان و جنگ علیه ایران

ما مانند محمد البرادعی می خواهیم مطمئن شویم که آنچه وی « دیوانگان » می خواند؛ جنگ علیه ایران را شروع نکنند. به گزارش سرویس بین الملل « فردا »، روزنامه نیویورک تایمز در سرمقاله دیروز خود با اشاره به برنامه هسته ای ایران نوشت : ما مانند محمد البرادعی می خواهیم مطمئن شویم که آنچه وی «دیوانگان» می خواند؛ جنگ علیه ایران را شروع نکنند. ما از دیپماسی خودت انجام بده که در دستان دیوانگان (تهران و واشنگتن) انجام می شود؛ می ترسیم.

در ادامه این مقاله آمده است : ماه گذشته، آقای البرادعی، رئیس نهاد بازرسی اتمی سازمان ملل متحد، توافق خود را با ایران انجام داد، که به سئوالاتش در مورد برنامه سری هسته ای اش جواب دهد. متاسفانه، درمورد برنامه فعلی آشکار ایران در مورد غنی سازی - چه برای مصرف صلح آمیز باشد چه برای هدف نظامی - و خواست شورای امنیت چیزی نمی گوید. این مقاله همچنین به سخنرانی رئیس جمهور در آمریکا اشاره می کند و می نویسد : در سخنرانی رئیس جمهور ایران در مجمع عمومی سازمان ملل متحد وی در توضیح دستاورد بزرگشان - خجالت نکشید- با نگاهی عاشقانه می گفت که پرونده هسته ای کشورش «بسته» شده است. این امر درست نیست، اما توافق آژانس و ایران به روسیه و چین بهانه ای برای تاخیر تصویب تحریمهای جدید علیه ایران داده است. ما می خواهیم که جواب بسیاری از سئوالها را بشنویم. محبوب ترین سئوالات ما عبارتنداز: آیا ایران، دستگاه سانتریفیوژ پیچیده تری برای برنامه های مخفی خود ساخته است؟ و، دانشمندان ایران با طراحی سانتریفیوژها که از پاکستان یاد گرفته اند برای تبدیل اورانیوم به هسته ی سلاح اتمی چه کرده اند؟ بنابر آنچه که برنامه کاری خوانده می شود، ایران به یک سری از سئوالات در یک زمان مشخص جواب خواهد داد و پس از بسته شدن پرونده آن سری سئوالات، به سئوالات دیگری جواب می دهد. اگر ایران درست جواب بدهد و با بازرسی های بازرسان تطبیق داشته باشد، این همکاری ادامه خواهد داشت. این امر به ایران وقت بیشتری می دهد تا برنامه هسته ای خود را پوشش دهد و ادامه دهد. در کنار این مسائل، دیگر ترس بزرگ ما رئیس جمهور بوش و معاون رئیس جمهور دیک چنی می باشد، که آنها تصمیم می گیرند به ایران حمله کنند یا نه؟ برخی از ادعاها حکایت از این دارند که جایزه صلح نوبلی که به البرادعی داده شد موجب تصمیم وی برای ایجاد صلح شده است. به طور ساده تر یعنی اینکه، وی فکر می کند تنها کسی است که می تواند بر ترسها برای جنگ، چیره شود؛ وی فکر می کند که به جای بازرس هسته ای، نجات دهنده زندگی است. ما پرشورانه امیدوار بودیم که آقای بوش و کنگره آمریکا به حرف البرادعی در سال 2003 مبنی بر عدم بوجود سلاح کشتار جمعی در عراق، گوش می دادند. اما امری که در مورد البرادعی و آژانس بین الملل انرژی اتمی آن زمان صادق بود؛ این بود که آنها به مسائل از منظر قضاوت عادلانه نگاه می کردند. از زمانی وی مورد اتهام قرار گرفت، که از قضاوت علمی به دیپلماسی روی آورد و با ایران به توافقاتی رسید و از ایران ضمانت گرفت که سلاح هسته ای نسازد. کاندولیزا رایس، وزیر خارجه آمریکا هفته گذشته در مورد اینکه آژانس نباید وارد دیپلماسی شود؛ شکایت کرد. آری، این کار وی است. و وی در دیپلماسی هم برای اینکه با ایران سر یک میز بنشیند، هنوز موفق نشده است. تحریم ها به نظر می رسد که برنامه هسته ای ایران را تقویت و راحت تر می کند. در پایان این مقاله آمده است : ما می توانیم ببینیم که چرا آقای البرادعی دچار وسوسه شده است. تنها کاری وی می تواند برای جبران بکند؛این است که به ایران فشار بیاورد تا به دستور شورای امنیت عمل کند: توقف غنی سازی و پاسخ به تمامی ابهامات و سئوالات!