نطقی برای تعامل یا پیامی برای انتخابات!؟
بیش از آنکه هدف رئیس جمهور تعامل و مشورت با مجلسیان باشد، استفاده از تریبون عمومی مجلس بود برای ارتباط گیری با مخاطبانی دیگر یعنی توده مردم و ارسال این پیام که ما طرح های بزرگی در دست داریم که تحقق آنها نیاز به زمان بیشتری دارد در غیر اینصورت اگر هدف تعامل بود و هم اندیشی، رئیس جمهور حداقل در مجلس می ماند و نظرات نمایندگان را نیز می شنید.


سرویس سیاسی«فردا»: محمود احمدی نژاد دیروز در مجلس حاضر شد و سخنانی در خصوص مسایل کلان اقتصادی کشور به زبان آورد که البته شاه بیت آن تاکید بر اجرای مرحله دوم هدفمندی یارانه ها بود.
در باره این حضور و سخنان رئیس جمهور گفتنی بسیار است و تعدادی از نمایندگان مجلس و همچنین رئیس مجلس تذکرات و توضیحاتی را در این باب دادند که ارجاع می شود به متن این خبرها. اما آنچه در این نوشتار محل توجه است، وجه سیاسی و انتخاباتی این حضور و سخنان است.
ا حمدی نژاد به گونه ای سخن راند که اگر فرد بی اطلاعی از اوضاع سیاسی ایران بدان گوش می داد، حتما تصور می کرد که ایشان به عنوان رئیس جمهور در اولین جلسه حضور خود در مجلس برنامه های کلان خود را دارد توضیح می دهد. آقای احمدی نژاد از طرح های بزرگی سخن گفت که قرار است دولت با همکاری و تعاون مجلس به مرحله اجرا درآورد. او خود نیز بر غیر طبیعی بودن چنین ادعاهایی در این برهه زمانی و در فرصت باقی مانده از عمر دولت واقف بود که خود بلافاصله هم اشاره کرد و البته گلایه کرد که چرا عده ای می گویند در ماههای آخر عمر دولت نباید این طرح های بزرگ را اجرا کرد. رئیس جمهور در تشریح استدالال و نیت خود و دولتش برای اجرایی کردن طرح های بزرگ دقیقا به این جمله اشاره کرد مگر شش ماهه اول دولت با شش ماهه آخر آن تفاوت دارد؟
اینکه شش ماهه اول دولت با شش ماهه آخر آن تفاوت دارد یا نه؟ مسلم است که تفاوت دارد. حداقل این تفاوت آن است که دولت در ابتدای راه یک فرصت 4 ساله پیش روی خود دارد که بر اساس این موقعیت و مدت زمانی می تواند طراحی و برنامه ریزی داشته باشد. اما در شش ماهه آخر سال فرصت باقی مانده، فرصت برنامه ریزی و کلید زدن پروژه های به تعبیر رئیس جمهور بزرگ نیست. بلکه شش ماهه آخر عمر دولتها عموما صرف تکمیل پروژه های آغاز شده و کارهای نیمه کاره می شود.
مگر غیر از این است که آقای احمدی نژاد در ابتدای شروع به کار خود برنامه چهارم توسعه را به کناری نهادند و روش دیگری را در پیش گرفتند. حالا چه تضمینی وجود دارد که دولت بعدی هم طرح های بزرگ دولت فعلی را کنار نگذارد و راهی دیگر را انتخاب کند. در این میان آنچه هدر می رود هزینه های کلانی است که از جیب بیت المال خرج می رود.
به نظر می رسد کانال ورود به اهداف سیاسی- انتخاباتی حضور احمدی نژاد در مجلس و بیان مواضعش در همین بخش از سخنان او باشد. او به گونه ای سخن می گوید که گویی قرار نیست مجموعه فکری و اجرایی نزدیک به او قدرت را واگذار کند که این گونه از طرح های بزرگ دم می زند. پیام صریح این سخنان به مخاطبان در حقیقت این نکته است که دولت طرح ها و برنامه های بزرگی در سر دارد که هنوز تکمیل نشده و برای تحقق آنها بهتر آن است که همین مجموعه بر سر کار بماند و راه نیمه تمام را به پایان برساند.
مجموعه اقدامات و رفتارهای دولت در چند ماهه اخیر تقویت کننده این گمانه است که اصل مهم برای دولت و حلقه پیرامونی آن، حفظ قدرت اجرایی در بین حلقه همفکران دولت فعلی است. ماندن در قدرت اصلی است که بخش زیادی از فعالیت ها و اقدامات دولت در چند ماهه اخیر را جهت می دهد. به تعبیری مجموعه اقدامات دولت تحت الشعاع انتخابات ریاست جمهوری دور آینده و ماندن در قدرت است.طرح ها و مصوباتی همچون استخدام 520 هزار نفر و اصرار بر اجرایی شدن مرحله دوم هدفمند کردن یارانه ها و بخصوص اظهارات و بیان مواضعی قابل تامل و دور از انتظار درباره انتخابات و تاکید بر آزاد بودن انتخابات و تغییرات و جابجایی های معنادار در درون دولت و ... همگی نشانه ها و رفتارهایی آشکار است از اهداف و انگیزه های انتخاباتی دولت. بنا بر گفته های مقامات دولتی، رمقی کمتر از 100 هزار نفر قرار است بر اساس مصوبات جدید دولت در سال 91 جذب دستگاههای دولتی شوند و بقیه هم طی سالهای دیگر استخدام شوند. طبیعی است که دولت بعدی خود بهتر می داند در چه حوزه هایی چه تعداد نیرو لازم دارد که بخواهد جذب کند و نیازی نیست که دولت فعلی برای دولت آینده نیرو جذب کند.
همه اینها در حالی است که دولت و آقای احمدی نژاد که در شش ماهه آخر عمر دولت خود چنین طرح های بزرگی را در سر می پرورانند، از بدیهی ترین وظایف قانونی خود سرباز زده و در حال حاضر تدوین و ارائه لایحه بودجه سال آینده با وجود تاخیر 40 روزه هنوز به دست مجلسیان نرسیده است.
به هر روی به نظر می رسد بیش از آنکه هدف رئیس جمهور تعامل و مشورت با مجلسیان باشد، استفاده از تریبون عمومی مجلس بود برای ارتباط گیری با مخاطبانی دیگر یعنی توده مردم و ارسال این پیام که ما طرح های بزرگی در دست داریم که تحقق آنها نیاز به زمان بیشتری دارد و البته که مجلس هم در راه اجرای این طرح های بزرگ مانع تراشی می کند. در غیر اینصورت اگر هدف تعامل بود و هم اندیشی، رئیس جمهور به مجلسیان احترام می گذاشت و حداقل در مجلس می ماند و نظرات آنها را نیز می شنید.
دیدگاه تان را بنویسید