آقای ابطحی! یک سوزن به خودتان بزنید، یک جوالدوز به دیگران

همان طور که ایشان نوشته اند در نظام ما انتقاد «هدیه» تلقی می شود. تا جایی که شناخت دارم حتما وزیر محترم اطلاعات نیز از این انتقادت با روی گشاده و حسن نیت استقبال می کنند و وزارت اطلاعات نیز اگر لازم باشد پاسخی به ابهامات ایشان می دهد.

اما چون معتقدم امنیت، یک «امر ملی» است که تک تک ما ایرانیان در آن سهیم و مدعی هستیم به ذهنم رسید بنده هم نکاتی را در نقد انتقادات ایشان مطرح کنم.

الف) جناب ابطحی مدعی شده نهادهای اطلاعاتی به جای نفوذی هایی که در قالب و هیات مورد قبول نظام قرار می گیرند بر مجموعه های داخلی که اختلاف نظر سیاسی دارند، خیمه زده اند.

این ادعای آقای ابطحی حتما بدون استناد و مصداق است چون حتی یک نمونه هم نمی توانند ارائه کنند که وزارت اطلاعات از بین کسانی که «فقط اختلاف نظر سیاسی دارند» به عنوان نفوذی معرفی کرده باشد.

طبیعی است که نهادهای اطلاعاتی و وزارت اطلاعات بر همه منافذ نفوذ تا آنجا که بتوانند خیمه می زنند و در این میان، تفاوتی میان وابستگان به این جریان و آن جناح نمی گذارند.

این مدل ساده سازی مسئله نفوذ که آقای ابطحی به کار گرفته اند، شگردی برای سفید کردن برخی عناصر مسئله دار است که متاسفانه سالهاست دوستان آقای ابطحی در آن کارکشته شده اند. 

ایشان ظاهرا فراموش کرده اند که بستر نفوذ در دوره‌ای شکل گرفت که جریان متبوعشان، با ساده‌لوحی سیاسی و اعتماد بی‌محاسبه، بسیاری از منافذ را باز کرده و برای نفوذی ها حیاط خلوت ایجاد نمودند. اما امروز از موضع طلبکار، به جای پاسخگویی انتقاد می کنند.

ب) آقای ابطحی ضمن اشاره به قدرت اطلاعاتی دشمن، نهادهای اطلاعاتی ایران را هم قدرتمند دانسته اما ادعا کرده اند که آنها اولویت بندی ندارند!

من نمیدانم آقای ابطحی که در مصاحبه ها با حرارت از موضع اپوزیسیونی حرف می زنند، چطور اینگونه قاطعانه درباره فقدان اولویت در نهادهای امنیتی ایران حرف می زنند؟

مگر ایشان مسئول یا نیروی امنیتی هستند؟ مگر بر همه ابعاد پیدا و پنهان عملکرد این نهادها اشراف دارند که این طور راحت نسخه می پیچند؟

کاش وزارت اطلاعات و سایر نهادهای امنیتی کشور  با رعایت همه تحفظات و ملاحظات برای امثال ایشان نمایشگاهی ترتیب دهند تا بفهمند در شرایط نبرد نابرابر ایران با سازمانهای امنیتی مخوف آمریکا، اسرائیل و‌ ناتو، نهادهای اطلاعاتی ایران چگونه ایستادگی کرده و چه توطئه‌های سنگینی را خنثی کرده اند تا اینگونه با چشمان بسته و دهان‌های باز، سخن نگویند و خوب درک کنند که بسیاری از دستاوردهای اطلاعاتی کشور، دقیقاً به دلیل همان اولویت‌بندی‌هایی بوده که امروز آن را زیر سؤال می‌برند.

ج) آقای ابطحی توصیه کرده اند که «فعالان سیاسی و ناقدان دلخور» نباید در زندان بمانند.

خوب شد رئیس محترم قوه قضائیه از همفکران آقای ابطحی درباره اسامی زندانیان سیاسی سئوال کرد و ۵ نفر بیشتر نتوانستند نام ببرند. 

آقای ابطحی و دوستانشان چنان درباره زندانیان سیاسی و منتقد داد سخن می رانند که گویی زندانها آکنده از منتقدان است. 

اتفاقا یک سر ماجرای نفوذ از زیر همین لحاف بیرون می زند و مشخص می شود چرا تا اسم نفوذ می آید، عده ای تن و بدنشان می لرزد.

رئیس جمهور محترم به صراحت گفتند که دشمن تصور می کرد روز سوم جنگ، در کشور اغتشاش می شود و نظام سقوط می کند. به راستی دشمن به چه کسانی برای اغتشاش دل خوش کرده است؟ کسانی که به صورت مداوم و در مقاطع مختلف برای آشوب و ناامنی بسترسازی می کنند و نسخه آمریکا و اسرائیل را عملیاتی می کنند، زندانی 

سیاسی و ناقد دلخور هستند یا ستون پنجم؟

د) آقای ابطحی همچنین به وزیر محترم اطلاعات توصیه کرده اند که نقش مردم در امنیت را جدی بگیرند.

توصیه بسیار درستی است. و البته رکن اصلی نهادهای اطلاعاتی در ایران همیشه مردم بوده اند و به همین دلیل نیز امام(ره) سنگ بنای دستگاه امنیتی کشور را بر اساس اطلاعات ۳۶میلیونی گذاشتند.

اما اساس مردمی شدن امنیت، «اعتماد مردم» است. و لذا کسانی که طی سال‌های اخیر از طریق رسانه ها و تریبون‌های داخلی، همراه و همگام با دشمنان، اعتماد مردم به نظام و نهادهای امنیتی کشور را تخریب کردند، حتما مقصر و خطاکارند.

ه) جناب ابطحی ضمن ابراز خوشحالی درباره «همراهی وزارت و سپاه» اعلام کرده اند که قبلا اختلافات خیلی زیاد بوده است.

اولا که این اختلافات خیلی زیاد را ایشان از کجا آورده است؟ عضو یا نهاد ناظر سپاه بوده اند یا وزارت؟

ظاهرا برگزاری نمایشگاه برای آقای ابطحی در این باره هم ضروری است.

ثانیا، اختلاف افکنی بین سپاه و ارتش و وزارت اطلاعات و سازمان اطلاعات سپاه، حربه زنگ زده و نخ نمایی است و این نهادها بر اساس تقسیم وظایف و خطوط فاصل، کارها  را  هماهنگ جلو می برند. اختلاف نظر  کارشناسی امری طبیعی است اما بحمدالله همه دستگاههای اطلاعاتی کشور ذیل سیاست های مقام معظم رهبری با تمام قوا در خدمت امنیت کشور و مردم هستند.

این همکاری امروز نقطه قوت امنیت ایران است و اگر اختلاف‌افکنی‌ها و ابهام آفرینی برخی جریانات نباشد، مردم بهتر واقعیات 

و ثمرات این هماهنگی را می بینند.

و) نقد دیگر آقای ابطحی این است که وزارت اطلاعات باید حامی مردم، کارمندان و فعالان اقتصادی باشد.

واقعیات را در قالب نقد مطرح کردن هم یک شگرد عملیات روانی است. گویی نویسنده قصد دارد القا کند که این حمایت الان نیست و وجود ندارد!

اعتمادسازی و پناه مردم بودن با شعار به دست نمی‌آید، با عملکرد قاطع و بی‌ملاحظه در برابر فساد و نفوذ به دست می‌آید. آیا آقای ابطحی نمونه و مصادیقی دارد که وزارت اطلاعات ‌و دستگاههای امنیتی در این خصوص تقصیر و قصوری دارند؟

ز) درباره برخورد با «فساد اقتصادی مسئولان»نیز آقای ابطحی توصیه هایی داشته اند.

همه اهالی رسانه و بسیاری از مردم مطلعند که ضابط بسیاری از پرونده های کلان فساد اقتصادی، وزارت اطلاعات و سازمان اطلاعات سپاه هستند و اگر نبود تلاش و همت و پیگیری این نهادها و همراهی و قاطعیت قوه قضائیه، مبارزه با فساد شعاری بیش نبود.

اما کاش آقای ابطحی در مرقومه خود اشاره ای هم به این می کردند که کدام جریان ها و در کدام دولت‌ها، پرونده های فساد اقتصادی را تبدیل به نزاع سیاسی می کردند و با اعلام خط قرمزهای ساختگی، در مسیر مبارزه با فساد، سنگ اندازی و دستگاه های امنیتی و قوه قضائیه را به سیاسی کاری متهم می کردند. 

ح) آقای ابطحی از وزارت اطلاعات خواسته است تا ضمن تداوم سیاست دفع حداقلی، جذب حداکثری را هم پیگیری کند.

خود آقای ابطحی یک‌ نمونه اعلای جذب حداکثری است. همین الان برای بسیاری جای سئوال است آقای ابطحی که سال ۸۸ به دلیل همراهی با ادعای تقلب و همنوایی با آشوبگران، محاکمه شد، اکنون در جلسات عالی مسئولان نظام شرکت می کند و به عنوان پرسشگر در تلویزیون مقابل رئیس جمهور قرار می گیرد.

طبیعی است نظام و دستگاههای امنیتی آن تمام تلاش خود را به کار می گیرند که حتی کسانی که در مقاطعی مقابله مستقیم با نظام داشته اما بعدا پشیمان شده اند، جذب شده و از دایره نظام خارج نشوند اما توقع اینکه این دستگاهها برای کسانی که بر سر عناد و دشمنی و توطئه ورزی خود استوار هستند و دنبال منافذی برای پیشبرد اهداف خود می گردند، فرش قرمز پهن کنند حرفی بیربط و در خوشبینانه ترین حالت ناشی از ساده لوحی و ساده انگاری است.

والسلام